مدح و منقبت امام حسن مجتبی علیه‌السلام
اگرچه گـرد نشـسـته به دامن حـرمش ستـاره می‌شکـفـد از غـبار هر قـدمش نسیم می‌رود از صحن او به سوی بهشت که عطر فاطمه دارد نسیم صبح‌دمـش حسن کلام بزرگی‌ست، فهم ناقـص ما چه درک می‌کند از جایگاه محترمش! کـسی که دامن او را گـرفـتـه می‌دانـد امید می‌چـکـد از دست‌های با کـرمش به نام فـاطـمه پیـونـد خورده نام حسن به داغ فاطمه پیوند خورده است غمش خیال کرده حرم را خراب کرده، بگو: بیا ببـین که دل شیـعـیان شده حـرمش |